Noordhollands Duinreservaat

Mijn hoofd duizelt. Mijn benen doen zeer. Mijn tong is zo droog als schuurpapier.

Ik heb haar geprobeerd te volgen in de duisternis. Zo waar als ik hier sta. Haar kleren waren gescheurd. Ze liep op blote voeten. Haar haar zat in de war. En ze had de meest vreemde grijns op haar gezicht… Een gelukzalige glimlach van oor tot oor.

Ze verliet het pad, ze trok de bossen in. Na een paar meter was ze verdwenen. Foetsie. Opgelost in het niets. En ik? Ik ben verdwaald, ik ben het kwijt. Mijn verhaal, mijn geld. Is er water in de buurt? Wie zal het zeggen. De nacht heeft mijn gevoel voor oriëntatie afgenomen. Ik geef het op. Hier blijf ik zitten, terwijl een allesoverheersende dorst zich van me meester maakt.