Kennemerduinen

Het duurde lang voor de houten deur van de heks weer open zwaaide. Maar hij strompelde naar buiten, een vreemde blik op zijn gezicht. Zijn ogen waren groot, zijn neus was bleek en voor het eerst had hij zijn bolhoed niet op zijn hoofd, maar in zijn handen. Hij leek wel betoverd. Misschien wel vervloekt.

Nu staat hij stil, een paar meter verderop. Dat doet hij steeds – dan lijkt hij na te denken. Zijn afspraak gaat hij niet meer halen. Het is al te laat. En we lopen niet meer op het goede pad. Waar gaan we naartoe? Ik vraag me af wat er met hem zal gebeuren. Ik voel dat het beter is om terug te keren en het lot van de heer Wautunare los te laten, maar dat kan ik niet. Het heeft me gegrepen. Dit verhaal kan me beroemd maken. De kranten zullen tegen elkaar gaan bieden. En ik kies de hoogste prijs.

Hij loopt door. Later meer.