Kennemerduinen

We zijn aangekomen bij zijn huis. Het is groots en indrukwekkend. Hij is naar binnen geglipt, af en toe zie ik iets bewegen achter de gordijnen. Het lijkt alsof hij schilderijen van de muur trekt. Hij gooit de tafel om, en de stoelen. Volgens mij valt er een vaas.

Het wordt koud. Het is donker. Ik overweeg om het op te geven en deze zaak te laten voor wat het is. Maar wat gebeurt er nu… ik geloof mijn ogen niet! Er zijn vlammen, overal. Ze likken aan de lucht, ze wervelen om de zuilen, ze doen de ramen barsten en vernietigen alles op hun pad. Mijn gezicht gloeit. Mijn keel jeukt. Ik heb dorst, ontzettende dorst. Daar staan de dorpelingen, ze kijken met me mee. En is dat…? Ja, naast het brandende huis staat de heer Wautunare. Hij is ontsnapt. Hij heeft het overleefd. Hij begint weer te lopen. Ik ga erachteraan.