Noordhollands Duinreservaat

Het duurde lang voor de houten deur van de heks weer open zwaaide. Maar ze strompelde naar buiten, een vreemde blik op haar gezicht. Haar ogen waren groot, haar neus was bleek en voor het eerst had ze haar bolhoed niet op haar hoofd, maar in haar handen. Ze leek wel betoverd. Misschien wel vervloekt.

Nu staat ze stil, een paar meter verderop. Dat doet ze steeds – dan lijkt ze na te denken. Haar afspraak gaat ze niet meer halen. Het is al te laat. We lopen niet meer op het goede pad. Waar gaan we naartoe? Ik vraag me af wat er met haar zal gebeuren. Ik voel dat het beter is om terug te keren en het lot van mevrouw Wautunare los te laten, maar dat kan ik niet. Het heeft me gegrepen. Dit verhaal kan me beroemd maken. De kranten zullen tegen elkaar op gaan bieden. En ik kies de hoogste prijs.

Ze loopt door. Later meer.